Qərənfil Mansurova,
jurnalist
Müşfiq Cəfərli ilə uşaqlıq yoldaşı və qonşu olmuşuq. Ona dürüst, əxlaqlı, ədəbli bir insan kimi, bütün keçmişinə ailə dəyərlərinə sadiq qalan bir insan kimi həmişə hörmət bəsləmişəm. Amma incə duyğulu şeiriyyətə sahib olmasından xəbərsiz idim. Bu yaxınlarda sosial şəbəkədə onun bir şeirini gördüm. Məni silkələdi... Uzun illər anası, bizim müəlliməmiz olmuş Rəsiqə xanım kənddə yalnız yaşadı. Ötən il onu itirdik. İllərdir ki, mən də anamı beləcə 4 divar arasında yalnız qoyub Bakıya gəlirəm və hər dəfə də arxamca baxan nigaran gözlərinə qaçaraq bir nəzər salıb “darıxma, tezliklə qayıdacağam” deyirəm. Şəhər də insanı udur, icinə çəkir ... və bir gün artıq hər şeyin çox gec olduğunu sənə anladır. Ona görə uşaqlıq dostumun bu qəlb çırpıntıları mənə çox doğma gəldi, onu Modern.az-ın oxucuları ilə bölüşmək istədim.
MÜŞFİQ CƏFƏRLİ
4 divar arasında qalan analara
Tək qaldın dörd divar yoldaşın oldu,
Oğul böyütmüşdün min əziyyətlə..
Qohumlar, qonşular sirdaşın oldu
Dözdün tənhalığa, ağır möhnətlə...
Maşın yola düşür, ruhum sərpilir,
Su səpir arxamca ağbirçək anam
Gözüm yaşla dolur,qəlbim kövrəlir
Deyirəm - “darıxma, qayıdacağam”.
Fəsillər ötsə də, illər keçsə də
Qayıda bilmədim yanına sənin.
Gərək günahımdan keçəsən, ana,
Qvuda bilmədim qəlbini sənin.
Axşamdır zəng gəlir, mən diksinirəm...
Bacımdır zəng edən, tez yetiş -deyir
Anamın vəziyyəti, yaman dəyişdi
Təcili bu gecə yola düş - deyir
El-oba yığışıb hamı həyətdə
Cənazə namazı qılınır artıq,
Oğul arxasınca su səpən ana,
Oğlunun çiynində köç edir artıq...
Məzardakı rəsmin dil açıb sanki,
Şəklinlə danışır bacım, qardaşım
Soyuq məzarını qucaqlayıram,
Torpağa qarışır axan göz yaşım
Bakı – Qazax - Daşsalahlı