Gecə 12-nin yarısı. Külək qapını yox, pəncərəni vıyıldadır. 18-ci mərtəbədəki mənzilimdən Səməd Vurğun küçəsinə açılan pəncərənin önündə dayanmışam. Küçəyə baxıram. Bu dəm yağış yağmağa başlayır. Atam yadıma düşür. Daha doğrusu atam yox, atam şair Qabil. Çox sevirdi belə havaları. Neçə-neçə lirik şeir yaranmışdı belə havalarda. Məsəlçün, “Küləkli havalarda, yağışlı havalarda” şeiri:
Külək əsir... üşüyür yenə daş-divar,
Səkilərin üstünə düşür damcılar,
Küçələrdən tələsik keçib gedirlər.
Səni xatırlayıram qəlbimdə kədər,
Biz də belə gedərdik
Küləkli havalarda, yağışlı havalarda.
Külək əsir... titrəyir qapı-pəncərə.
Yağış yağır... şırhaşır düşür şəhərə,
Dalda yerə çəkilir bir qız, bir oğlan
Qorxub yağışdan;
Biz də belə edərdik
Küləkli havalarda, yağışlı havalarda.
Külək əsir... sevdiyim mahnını çalır,
Yağış yağır, şəklini yadıma salır,
Bir qız keçır sən geyən jaketdə bu dəm,
Duman çökmüş şüşədən onu görürəm,
Səni görmürəm ...
Küləkli havalarda, yağışlı havalarda.
Külək əsir, közərir odum, yanıram.
Yağış yağır, gözümdən yağır sanıram,
Səni, səni axtarır, səni gəzirəm.
Başqa vaxtı hicrinə bir cür dözürəm.
Ancaq dözə bilmirəm
Küləkli havalarda, yağışlı havalarda.
İndi də demək olar ki, o cür havadır. Qoy seyr edim küçəni. Bəlkə mənim də ilhamımın payına bir şeir düşdü. Pəncərədən baxıram. Qaranlıqda insanlar keçirlər. Yüksəklikdən qarışqa böyüklükdə görsənirlər. Heç ayırd edə bilmirəm ki, qadındırlar, yoxsa kişi. Hamısı da şalvardadır. Bəlkə uniseks bir şeir yazım? Bu həm də bir yenilik olar. Amma həm də elə yazmalıyam ki, Qabilin şeirindən güclü çıxsın. Bir daha atamın şeirini təkrar edirəm. Çox xoşum gəlir bu şeirdən.
Elə atamın şeirini ürəyimdə sükutun pıçıltısıyla təkrar deyib başa çatdırmışdım ki, yuxarı mərtəbədə yaşayan qonşumuzun köməkçisi zəng etdi. Xəyallar aləmindən ayrıldım. Xeyir ola gecənin bu yarısı:
- Nə olub, Cəfər? - deyə həyəcanla xəbər alıram.
- Salam, Mahir müəllim.
- Salam.
- Sizdə orda yağış yağır?
- Hə. İndi başlayıb.
- Günorta demək istəmirdim. Bəs bizim qazanxananın damını külək dağıdıb. Külək də o qədər güclü idi ki, düzəltdirə bilmədik. Hava belə olsa, sabah da düzəldə bilməyəcəyik. İndi də yağış yağır. Ola bilsin ki, kiçik otaqdan başınıza su damdı. Kömək lazım olsa, zəng elə. Bağışla narahat elədim.
- Bəs qazanxananın trapı yoxdur?
- Var e... Amma olmasa ondan yaxşıdır.
- Eybi yox, Cəfər. Hər şey yaxşı olar.
Dəstəyi asıram. Yağış isə güclənir. Pencərəyə elə çırpılır ki, dağ şəlaləsinin effektini yaradır. Tavana baxıram. Romantik hisslərim yox olur. Tavan qurudur. Amma beynim ordan axan damcıları, yaş olan oboyu göz önümdə canlandırır. Cavab tədbirlərini əvvəldən görürəm. Tez ləyənləri gətirib düzürəm, quru əsgiləri döşəməyə sərirəm. Yenə zəng gəlir.
- Mahir müəllim, yağış orda da bərk yağır? – deyə Bakının o biri başında yaşayan Cəfər xəbər alır.
Küçəyə baxıram. Gözüm atam kimi jaket geymiş qız axtarmır. Səkilərin üstünə düşən damcıları da gözüm görmür. Yola baxıb, sel gedib getməməyini ayırd etmək istəyirəm.
- Hə. Bərk yağır. Sel gedir.
- Allah kərimdir, Mahir müəllim. Sabahacan döz, düzəldəcəyik.
Dəstəyi qoyuram. Poetik hisslərim tamam yox olur. Kefli İskəndərin monoloquna bənzər bir şey gəlir dilimə: “Yağış, qurban olum, yağma. Səhərəcən döz. Bu otağı təzə təmir etdirmişəm. Oboya, alçipana, emulsiyaya yox, mənim 15 gün çəkdiyim əziyyətə, udduğum toza, usta üçün yemək bişirib, çay dəmləmək əziyyətimə, sıradan çıxmış, indi yavaş-yavaş bərpa olunan əsəblərimə yazığın gəlsin. Qurban olum, yağma. Yağırsan yağ e... Amma yavaş-yavaş yağ. Elə et ki, mənə bir də bu əziyyətləri yaşatma”.
Monoloqumu bitirib yataq otağına keçirəm. Televizorda maraqlı veriliş gedir. Amma mənim fikrim o biri otaqdadır. Qulağıma damcı səsi gəlir. Tez yerimdən sıçrayıb balaca otağa qaçıram. İşığı yandırıb tavana baxıram. Amma qupqurudur. Heç nə yoxdur. Yenidən qayıdıb yerimə girirəm. Beləcə səhərəcən səksəkə içində iki otağın arasında qalıram. Aşağıda yaşayan qonşuma yazığım gəlir. Su döşəmədə yığılsa onun başına da töküləcək. Amma mənə isə heç kimin yazığı gəlmir. Özləriyçün rahatca yatıblar. Həm yuxarıdakı, həm də aşağıdakı qonşular.
Beləcə gecəni başa vururam. Səhərə yaxın gözümə bir-iki saatlıq yuxu gedir. Erkən oyanıram. Birinci olaraq balaca otağa qaçıram. Tavana baxıram. Qupqurudur. Yağış da kəsib. Sevinirəm. Gör nəyə sevinirəm e, ilahi?
Cəfəri ürəyimdə söyməyə başlayıram. Yağış yağır-yağır da... Day mənim yuxuma niyə haram qatırsan? Olacağa onsuz da çarə yoxdur. Nə mən yağışı saxlatdıra, nə də sən gecə yarısı qazanxananın damını düzəltdirə bilərsən.
Qəfədanı qaynadıram, çay dəmləyirəm. Fikrim isə yenə balaca otağın tavanındadır. Bu dəm bir lətifə yadıma düşür:
“Bir yəhudu ailəsi olur. Bakının məhəllə tipli həyət evində yaşayırlarmış. Gecə yatanda arvad görür ki, əri hey o üzə- bu üzə çevrilir. Amma yuxuya gedə bilmir ki, bilmir. Axırda arvad bezir. Ayağa durub işığı yandırır.
- İixil, nə olub. Niyə yuxuya gedə bilmirsən?
- Heç, ay arvad. Qonşu Abrama borcum var. Sabah səhərəcən vaxt istəmişdim ondan. Pul da tapa bilmədim. İndi necə qaytaracağam, bilmirəm. Nə bəhanə gətirəcəyəm, bilmirəm. Ona görə də narahatam. Gözümə yuxu getmir.
Arvadı bunu eşitcək pencərəyə yaxınlaşır. Qonşu Abramgilin evinə tərəf:
- Ay Abram, ay Abram, - deyə qışqırmağa başlayır.
- Nədir, ay qonşu? Gecə saat 12-də nə hadisə baş verib? – deyə Abram hövüllü pencərəyə çıxır.
- Abram, mənim ərimin sənə borcu var?
- Var. Özü də səhər tezdən qaytarmalıdır, - deyə Abram cavab verir.
- İndidən biləsən ki, pulu yoxdur. İixil sənin borcunu səhər tezdən qaytara bilməyəcək.
Bunu deyib arvadı pəncərəni bağlayır. Sonra da üzünü ərinə tutub:
- İixil, buna görə yata bilmirdin? İndi rahat yat. Qoy indi Abram narahat olsun. Çətin ki, sabahacan gözünə yuxu gedə...
Bu əhvalat yadıma düşür. Gülümsəyirəm. Deməli, bu gecə Cəfər Məmmədovun fəndinə düşmüşəm. O, səhərəcən rahatca xoruldayıb, mən isə yatmamışam. Bircə şeyə heyfslənirəm. Dünyaya gələcək şeirimin elə beşikdəcə boğulmasına. 18-ci mərtəbədə məndən çətin ki, şair ola...
