Mahir Qabiloğlu
Səhər tezdən bu nə telefon zəngidir e? İlk dəfəydi ki, belə rahat yatırdım. Gözəl yuxular görürdüm.
- Alo.
- Mahir müəllim, salam. Çox gözəl məqaləydi. İdarəmizin rəhbərliyi adından minnətdarlığımı bildirirəm.
- Kimdir? Füzuli, sənsən?
- Bəli, Mahir müəllim. Minnətdarlığımızı bildiririk. Çox sağ olun.
- Siz də sağ olun.
Bu Füzulinin də başı xarab olub e... Mənə “Mahir müəllim” deyir. İndi Həsən müəllimə bir xahişdir də eləmişəm. İndi buna görə səhər saat doqquzun yarısında adamı yuxudan oyadarlar. Yəqin rəhbərlik yanındaymış. Ona görə özünü belə rəsmi aparır. Gül kimi yuxu görürdüm də... İki huri mələk vardı. Yox. Kimə danışıram ki, bunları. Qoy gözümü yumum. Bəlkə yenidən qayıtdılar. Sonra da gedərəm redaksiyaya. Həm minnətdarlığı ünvanına çatdıraram, həm də İbrahimlə görüşərəm. Bizim də görüşməyimizdən olmaz e. Əl veririk, sonra da başımızı başımıza vururuq. Bir-birimizi öpmürük. Kişi kişiylə öpüşməz axı. Uşaqlıqda başımız birinin başına dəyəndə deyirdik ki, bəs gəl bir də kəllələrimizi toqquşduraq. Keçəl olarıq, axı. Amma İbrahimlə bundan qorxumuz yoxdur. O da keçəldir, mən də. Hələ vaxt var. İş 10-da başlayır. Bir az da yatım.
Hə... Qayıdırlar yenə. Nə gözəldirlər. Özü də iki nəfərdir. Lap İbrahimin yeri məlum. Bah... bu nədir e... Bilsəydim telefonu söndürərədim. İldə, ayda bir namaz, onu da telefon qoymaz. Yox. Deyəsən heç yerinə düşmədi bu misal.
- Alo.
- Mahir. Ay Mahir, bilmirəm necə deyim?
Ay Allah. Necə deyir desin. Amma tez desin. Yuxum yarımçıq qalıb axı...
- Nə olub ki? Nəsə həkimlik bir işiniz var?
- İbrahim ölüb.
Yox. İlk olaraq “ola bilməz”, “inanmıram” demirəm. Realistəm. Bircə
- İndi hardadır?
- Suraxanıda. Atası evində.
Yerimdən dururam. Hamama girirəm. Əl-üzümü yuyuram. Başqa vaxt 3-4 gündən bir saqqalımı təraş edərəm. Amma dünəndən bugünə çıxan tüklərimi qırxıram. Üstündən odekolon vururam.
- Maşın sürmə. Özündə deyilsən,- deyə yoldaşım səslənir.
- Niyə ki? İnanmıram. Sözdür də deyirlər.
Evdən çıxıram. Maşına minib mənə bu xəbəri çatdıranları da yolüstü götürürəm. Yol alırıq Suraxanıya. İbrahimin qaçqın ata ocağına. Həyətlərinə girirəm. Kişilər divar boyu dayanıb. Balaca otaqdan qadınlar ağlayır. “İbrahim hanı?” soruşuram. Dostu deyir ki, bəs indi məsciddən gətirmişik.
- Heyf.
Haşiyə:
- İbrahim, kisələnirsən?
- Hə.
- Burda lap məsciddəki kimidir. Atamı yuduzduranda görmüşəm. Orda da belə daşdır. Uzanırsan. O üz, bu üz çevirirlər. Kisələyirlər. Sabunlayırlar. Heç fərqi yoxdur.
- Oxayyy. Ay kisəçi, bir az yavaş ol. Belə getsə çirkə çıxacam. Mahir, sən də gicləmə də... Gör nə yadına düşdü e? Orda mürdəşirdir, burda kisəçi. Orda çimdirəndən sonra ölü namazı qılırlar, burda “həmişə təmizlikdə deyirlər”. Orda qəbirə qoyub ağzına torpaq tökürlər. Burda... indi kisə qurtarsın, səni bilmirəm. Mən “Efes” pivəsi içəcəyəm. (SON)
- Bəs mənə niyə xəbər verməmisiniz?
- İstəmədik gecəylə narahat edək.
İçəri baxıram. Ortada tabut. Ətrafda da qadınlar. Anası baş tərəfdədir. Həyat yoldaşı ortada. Əllərini tabut boyu gəzdirirlər. “İbrahim, İbrahim” deyə oxşayırlar. Deməli tabutdakı İbrahimdir. Mənim dostum. Bəs onda niyə otağa girmirəm. Həmişəki kimi görüşmürəm. Başımı başına vurmuram. Yox, olmaz. Axı, otaqda qadınlar var. Bəs, nə edim? İcazəmi alım? Başa düşmədim. Dostumla salamlaşmağa icazəmi almalıyam. Küçəyə çıxıram. O baş bu başa gəzirəm. Ağlayıram. Niyə ağlayıram? Dostumla görüşə icazə almaq istədiyimə görəmi, yoxsa bunun görüş yox... Yox inanmıram. Axı, mən realistəm. Gözümlə gördüyümə inanıram. Həmişə olduğu kimi hamama da çağırmayıb məni. Fikirləşirəm. Lap nə olursa olsun. Əgər İbrahim o otaqdadırsa onunla həmişəki kimi görüşməliyəm. Əgər deyilənlər düzdürsə sonra gec ola bilər. Bəlkə dəfni gözləyim? Elə ki, tabutu məzarın yanına qoydular, xalçanı açdılar, irəli keçib diz çöküm. Qucaqlayım, başımı başına vurum, salamlaşım. Həmişə olduğu kimi. O da desin ki, “çay içirsənmi?”. Mən də “əgər şokolad varsa, içərəm” deyə naz edim. Yox, düzgün alınmır. Əgər dəfndə belə etsəm belə çıxacaq ki, özümü göstərirəm. Yaxşısı budur həyətə qayıdım, qardaşlarından icazə alıb görüşüm.
Yenidən geri qayıdıram. Sağ olsunlar icazə verirlər. Qadınları tabutun ətrafından azca da olsa uzaqlaşdırıb özümə balaca yer edirəm. Dizimi xalçaya qoyub başımı başına yaxınlaşdırıram. Toqquşdururam. Ağ kəfənin təmasından alnını, burnunu, dodaqlarını, çənəsini, üzünü hiss edirəm. Öpmək istəyirəm. Amma sözləri yadıma düşür: “Kişi kişiylə öpüşməz”. Amma bu sözü eşitmirəm. Sanki, “mən təmizəm. Cənnətə gedirəm. Məni ağız suyunla, göz yaşlarınla mundarlama” deyir. Amma, “sanki”...
Qohumları ayağa qaldırır məni. Həyətdən çıxıram. Təklif edirlər ki, çadıra gedib bir stəkan çay içim. Soruşuram. Nə ilə? Cavab verirlər ki, İbrahimin halvasıyla.
Razılaşıram. Əynimdə təzə gödəkcə var. Çay içəndə üstümə tökürəm. Ləkəsi qalır. Yanımda oturan biri deyir: “Təzə gödəkçədir. Hayıf oldu”. Deyirəm ki, eybi yox, gələn mövsüm təzəsini alaram. Fikirləşirəm. Əgər köhnə olsaydı, deyəcəkdilər ki, “onsuz da köhnəydi də... bir şey itirməmisən?”. Amma təzədir. Ona görə “Hayıf oldu” deyirlər.
Bir an düşünürəm. İbrahim cavan idi. Belə çıxır ki, ölmədi? Hayıf oldu. Eləmi? Bəs 48 yaşında təzədən İbrahim kimisini hardan tapım?
Bu an xəbər gəlir ki, bəs vaxtdır. Qəbiristanlığa getməliyik. Yola düşürük. Mənzil başına çatırıq. İbrahimi qəbirə sallayırlar. Qardaşı yanına düşür. Molla isə...
HAŞİYƏ: Uşaq bağçasındayam. Günorta yeməyini yemişik. Yatmaq vaxtıdır. Tərbiyəçi üstümüzə qışqırır. “Hamı sağ böyrü üstə çevrilsin. Hər iki əlini cütləşdirib başının altına qoysun. Gözünü də yumsun”. Mən də belə edirəm. Düzdür, yuxum gəlmir. Amma qorxuram. Tərbiyəçimdən qorxuram. Gözümü yumub, sağ böyrüm üstə özümü yatmağa məcbur edirəm. Hərdən gözümü açıram. Tərbiyəçi bunu sezir. Hər yanımdan keçəndə əlini sol çiynimə qoyub adımı deyərək çiynimi tərpədir. “Mahir, yat” deyir. (SON)
Molla isə “qardaş, İbrahimi sağ böyrü üstə çevir. Üzü əks tərəfə. Əlini sol çiyninə qoy. Hər dəfə adını deyəndə çiynini tərpət” deyir. Beləcə üç-dörd dəfə. Yenə fikirləşirəm. Yox, belə olmaz. Axı, İbrahim ölmək üçün yox, yaşamaq üçün yaşayırdı. Qəbrə də özü düşmədi. Qohumları güclə düşürtdülər. Qardaşı da çiyninə vurub-vurub yatızdırdı. Yuxuya gedən kimi də üzərinə yorğan örtdülər. Al qumaşdan, gül-çiçəkdən.
Bir anlıq fikrə getdim. Mənim qardaşım yox. Oğlum yox. Bəs mən öləndə qəbirə kim girəcək? Dözmədim. Ağladım. Yox, hönkürdüm. İbrahimə görə yox. Nə vaxtsa sol çiynimi sığallayıb məni yatızdıracaq qardaşımı itirdiyimə görə.
“Mahir, ayıl. Özünə gəl. Yekə kişisən. Bu nədir? Ağlamağı yığışdır”.
Eldəniz Elgündür. Əlini çiynimə salaraq özünə sıxıb. Əliylə sol çiynimi ovuşdurur, başını başıma vurur. Özündən asılı olmayaraq bəzən yavaş, bəzən zərblə. Görəsən niyə belə edir? İbrahimlə mənim bu cür görüşməyimdən xəbəri varmı? Yox. Özü də başını başıma çox vurur. Bir, iki, beş, altı, 10... Biz İbrahimlə görüşəndə bir dəfə toqquşdururduq. Bu lap sərhədi keçdi. Bəlkə İbrahimlə görüşmədiyim günlərin əvəzini çıxır? Ola bilər. Bəs bizim aramızda olan bu özəl salamlaşmanı hardan bilir? Həəə. Keçən dəfə demişdi axı. İbrahim burdadır. Bir mərifətli sağlıq de, “vuraq”. Bunu da o başa salıb yəqin.
Qardaşı İbrahimin çiynini sığallayıb həmişəlik yatızdırdı. Eldəniz isə çiynimi ovuşdurub yuxudan oyadır: “Bir bax. Uşaqlar tonqaldan hoppanırlar. Bayramdır. Nəvələri, qızları təbrik etmisən? Bu gün mənim qızım Leyluşun ad günüydü. Sabah da şəhərə çıxacağam...”.
Həyat davam edir. İbrahimin öldüyü gün dayandığı yerdən...
