Bahar MURADOVA
Ev sahiblərinin söylədiyinə rəğmən günəş də hər zaman olduğundan daha isti, daha şəfəqli idi. Bir sözlə, insanların istək və arzuları ilə təbiətin arasında bir harmoniya var idi.Bu harmoniyanı pozan bir cəhəti isə heç unuda bilmirəm.
Gəzintinin əvvəlindən sanki bizi təqib edirlərmiş kimi bir cütlük diqqətimi cəlb etmişdi. Gənc bir oğlanla, hicablı bir xanım da parkda gəzişirdilər.
Özü-özlüyündə təbii ola biləcək bu faktın qeyri-adiliyi onda idi ki, xanım təpədən-dırnağa kimi elə bürünmüşdü ki, çox müasir bir geyimdə olan gəncin yanında sanki qara bir kölgə gedirdi. Ətrafdakıların xanım kimi qəbul edə biləcəkləri bu varlığın nə üzü, nə də gözləri görünürdü.
Üz nahiyəsində bir neçə qat niqab asıldığından hərəkətləri dünya işığına həsrət gözdən əlilləri xatırladırdı. Özü sərbəst yeriyə bilmədiyi üçün oğlanın əlindən bərk-bərk tutmuş, yalnız onun apardığı istiqamətdə yerini dəyişirdi. Belə deyirəm, ona görə ki, o, sanki yerimir, gəzmir, kölgə kimi fəzada yerini dəyişirdi. Yaşlı idimi, cavan idimi, deyə bilmərəm. Gözəl idimi, çirkin idimi, onu da bilmədim. Anası idimi, bacısı idimi, yaxud həyat yoldaşı idimi, məlum deyildi. Hansı ölkədə, hansı şəhərdə və bu şəhərin harasında idi bilirdimi, bilmirəm. Həyata, dünyaya, insanlara, bütün gözəlliklərə gözü bağladılmış bu varlığın görəsən qulaqları eşidirdimi? İnsanların danışıqlarını, uşaqların gülüşlərini, ləpələrin səsini, qağayıların qaqqıltısını, payız günəşinin şəfəqləri altında min rəngə çalan yarpaqların pıçıltısını eşidirdimi görəsən? Və görəsən onun qaranlıq dünyası ilə bu işıqlı aləm arasında əl-qolunu yelləyərək dil-boğaza qoymadan danışan bu oğlandan savayı bir əlaqə vasitəsi vardımı?
Sadəcə baxmaq, ətrafı görmək və özünü idarə etmək üçün Tanrı tərəfindən verilən bir cüt gözü, insan və qadın olaraq yaradılmışın bu dünyaya ən işıqlı pəncərəsini bağlamağa digər yaradılmışların haqqı varmı? Bu halal haqqından keçməyə qadını nə vadar edir axı? Suallar beynimdə bir-birini əvəzləyir. Lakin ağlabatan bir cavab tapa bilmirəm. (Çox xahiş edirəm opponentlərdən, köhnə bayatıları oxumasınlar. Onsuz da inandırıcı deyillər və özləri də bunlara inanmırlar).
Məni daha çox narahat edənsə insanların bir çoxunun bu cütlüyə ehtiyat və qorxu ilə baxması idi. Bəlkə də dünyanın ən zəif məxluqu olan bu qara kölgəyə dəhşətli bir kabus kimi baxanlar dərhal da üzlərini çevirir, bir-biri ilə pıçıldaşır, mənim bunu sezdiyimi gördükdə isə üzümə gülümsünürdülər.
Halbuki, eyni dinin daşıyıcısı olaraq oxşar hissləri bu adamlarda mən də oyada bilərdim, əgər oxşar libasda olsaydım. Mənə təbəssümlə baxsalar belə mən də özümü qara kabus kimi hiss edirdim. Sanki göslərim bağlandığından qulaqlarım daha həssas idi. Hər kəsin nəinki dediyini, hətta düşündüklərini belə eşidirdim. Qara kölgə mənə deyirdi: - “İnanma, dedikləri yalandır. Məndən insanlığa heç bir təhlükə gəlməz. Mən də bu gözəl təbiətin və bəşəriyyətin bir parçasıyam.
Mənim üçün qaralmış bu dünyanın rənglərini çox sevirəm. Əlimdən tutub aparanların isə bir gün mənəvi qaranlıqdan çıxacaqlarına çox inanıram. Ona görə də əllərini buraxmıram...”
Hələ uzun illər bundan əvvəl gözəl Bakımızın milli parkında rast gəldiyim mənzərə canlandı gözlərimdə.
Eynilə gəzintiyə çıxmış çoxsaylı insanların içində bir cütlük var idi. Və onlarla rastlaşan hər kəs dönüb onlara baxırdı. Bu günkündən fərqli olaraq sevgiylə, mərhəmətlə, xeyirxahlıqla baxırdılar. Çünki o zaman gözəl və müasir geyimli gənc bir xanım gözləri kor bir oğlanın əlindən tutaraq gəzməyə çıxarmışdı.
Ətraf aləm haqda üzündə ikiqat sevinc və qayğıyla oğlana danışır, günəşli Bakı şəhərinin gözəlliklərini həvəslə ona təsvir edirdi. O zaman mənim o gənclərə bir növ yazığım gəlmişdi. Həyatlarının, ömürlərinin əzab içərisində keçdiyini düşünmüşdüm.Xüsusilə dünya işığına həsrət qalmış bir insana bu dünyanın rənglərini təsvir etməyin çox çətin bir iş olduğuna inanmışdım. İndi özünüz düşünün, hansı çətindir?
Sağlam bir insanı günəş işığına həsrət qoymaq, yoxsa mənəviyyat günəşi ilə qaranlıqları parçalamaq?
