Təpəgöz və Tartarlar-VIII | Modern.az

Niyə   cənnətdən   baxıldığında  deyirəm?  Çünki  “aşağıların  aşağısı”  ifadəsi  Allah  Təala  tərəfindən  həzrət  Adəmlə   Həvvaya  cənnətdə  olduqları  zaman  deyilmişdir. Şeytan   o  ilk  insanları  azdıranda  Allah  Təala  qəzəblənib   onlara  “Enin   aşağıların  ən aşağısına”   demişdi. İlkin  bəşəriyyət  bu  ifadəni , təbii  ki, həzrət  Adəmdən   eşitmiş  olacaqdı, çünki  o, yalnız  ilk  insan  deyildi, həm   də  ilk  peyğəmbər  idi: peyğəmbərlər  isə  yalan söyləməzlər, həqiqəti  gizləməzlər. O  bəşəriyyət  bunu   ta  tufanda   boğulacağı  zamana  qədər xatirəsində  saxlayıbmış  ki, bu  ifadə  həzrət  Nuh  və  oğulları  sayəsində  tufanın  bu  üzünə  keçmişdir. Və  buna  görə  də  o  bəşəriyyət  bu  dünyaya  “Yer”  sözü  ilə  yanaşı  əcdadlarının  cənnət  kimi  gözəl  bir  məkandan  qovulmasından  acı  bir  xatirə  kimi  “Tartar”  da  deyəcəkdilər. Tufandan  sonrakı  ilkin  çağlardakı  insanlara  Asiya, Avropa  və  Şimali  Afrikanın  kiçicik  bir  hissəsi  məlum  idi. Ona  görədir  ki, orta   çağların  tarixçiləri , demək  olar  ki, bütün  şimali  və  mərkəzi  Avropanı  da  “Böyük  Tartariya”  ərazisi  hesab  etmişlər.

“Tartar”  kəlməsinin  əsil   mənasını  bilmədiklərinə  görə  türkdillilərə  “aşağılıq, alçaq, mədəniyyətdən  uzaq  vəhşi”  anlamındaymış  kimi  “ tartarlar”  deyənlər  bu  kəlmənin  bu  cür  izahından  sonra, əminəm  ki, böyük  tarixi  səhv  etdiklərini  anlayıb  peşman  olacaqlar. Çünki  əlavə  heç  bir  izahata  ehtiyac  yoxdur  ki, kimlərə  tartar  deyilmişsə, demək, həm  tufandan  öncəki  bəşəriyyət, həm  də  tufandan   sonrakı   bəşəriyyətin  ilkinləri  onlar  imişlər. Yəni  bizlərə  tartar  deməklə  heç  fərqində  olmadan  təsdiqləmişlər  ki, həzrət  Adəmdən  Nuh  tufanına   qədərki  bəşəriyyətin  dili  vahid  Tartarca, yəni  tatarca  olmuşdur. Bu  da  o  deməkdir ki, həmin   bəşəriyyətin   insanları   olaraq   tufandan  bu  yana  keçən  həzrət  Nuh  və  oğulları  da  vahid  Tartarca, yəni  tatarca  danışmışlar. Və  bu  da  o  deməkdir  ki, bir  halda  ki, indiki  bəşəriyyət  həzrət  Nuhun  törəmələridir, demək  bütün  dünya  xalqlarının  dillərinin  kökündə , həqiqətən  də , vahid  Tartarca, yəni  tatarca  durur. Ən  sadə  məntiqlə  bu  tamamilə  belədir.

Ona  görə  də  nəinki  səhvlərini  anlayıb   peşman  olacaqlar, hələ  ola  bilsin  yavaş-yavaş  hər  bir  qeyri-türk  xalqı  bu  kəlmənin  türkdillilərə  heç  bir  aidiyyətinin  olmadığını, bineyi-qədimdən  özlərinin  tartar  olduqlarını   sübut  etməyə  çalışaraq  kəlməni  özəlləşdirməyə  başlasınlar.

Həzrət  Adəm  hələ  cənnətdə  ikən  bütün  əşyaların  adlarını  Allah  Təalaya  söyləmişdi, yəni  hələ  cənnətdə  ikən  sonralar  Yer  üzündə  “tartarca”, yəni  “tatarca”  deyiləcək  dildə  danışmışdı. Diqqət  edin! Allah  Təala  ilə  ilk  insan  hansı  dildə  danışıb?! O, Tartara, yəni  Yer  üzünə  hazır  danışıq  dili  ilə  qovulmuşdu. Məhz  həmin  dildə  də  günahının  bağışlanmasını  yalvarmış, tövbə  etmişdi. Demək, tatarcanın, türkcənin  yaşı  insan  yaranandan  bu  günə  qədərdir, yəni  hər  iki  bəşəriyyətin  birlikdə  yaşı  qədərdir. Bu  dil  cənnətdə  ilk  insan  həzrət  Adəmin  ağzı  ilə  səslənən  dildir. Cənnət  dilidir. Hələ  Həvva  belə  yaradılmamışdan  Allah  Təalanın  tələbi  üzərinə  bütün  əşyaların  adlarını  söyləyəndə  mələklər  və  İblis   də  eşitmişdi  bu  dili  o  Uca  Məclisdə.

Həzrət  Adəmlə  Həvvadan  törəyənlər , sadəcə , Tartarda  yaşadıqları  üçün  tartarlar  adlanmışlar. “Türk”  kəlməsi , yuxarıda  qeyd  etmişdim  ki, tufandan  sonrakı  kəlmədir, ona  görə  də   bu  kəlmə  “tartar”,  “tatar”  kəlməsindən  cavandır. Tufandan  sonrakı  tartarlar, yəni  tatarlar  çoxalıb  müxtəlif  nəsillərə  şaxələndiyi  üçün   müxtəlif  cür  adlanmışlar;  moğal-tatarlar, kalmık-tatarlar, kazan-tatarlar, böyük  tatarlar  və  sair...

Demək, yunanlara  görə  təkgözlü  nəhənglər  Tartara  qovulmuşlarsa  ümumi  adları  tatarlar  olan  türkdillilər  arasına  atılmışlar. Çünki  türkdillilərdən  başqa  heç  bir  xalqa  tatar  deyilmir. Bu  birmənalıdır. Və  qeyd  etdiyim  kimi, yunan  şairi  Homer  öz  təkgözlü  Polifemini  “Təpəgözün  nağılı”ndan  oğurlamışsa, bu  da  o  deməkdir  ki, türkdillilər  arasına  qovulmuş  canlı  varlıq  yunan  mifologiyasının  təkgözü  deyil, türk  mifologiyasının  Təpəgözüdür. Yunan  mifologiyasındakı  təkgözlülərin  sayına  gəlincə, bu  da  türkdillilərin  digər  məşhur  nağılı  olan  “Məlikməmmədin  nağılı”ndan  götürülmüşdür; Məlikməmməd  quyuda  nə  az, nə  çox, üç divlə  rastlaşır. Məhz  divlərin  yaşadıqları  quyu  yunanların  təsəvüründə  obrazlılaşaraq  yeraltı  dünyadan  da  altda  çox  dərin  bir  quyuya  çevrilmişdir; bu yeraltı  dünya  cəhənnəm  anlamındadır, tanrısı  onlara  görə  Zevsin  üçüncü  qardaşı  Aid  imiş. Bəzi  xalqların, o  cümlədən  də  rusların  dilindəki  “ad”  / cəhənnəm /  sözü  buradandır. Yəni  təkgözlülər  cəhənnəmdən  də  altda, aşağı  qatlarda  yaşayırmışlar. Elə  isə   bənzəyişə  diqqət  edin;  Məlikməmməd  belinə  kəndir  bağlayıb  quyuya  endiyində  elə  bir  an  gəlib  çatır  ki, dözülməz  isti  olur. Ondan  əvvəl  qardaşları  bu  istiyə  dözməyib  yuxarı çıxarılmışdılar. Məlikməmməd  də  istiyə  dözməyib  bağırır, amma  qabaqcadan  şərtləşdikləri   kimi, qardaşları  onu  yuxarı  çıxarmırlar və  o  daha  da  aşağı  enir , beləcə  həmin  istilik  zonasını  keçir. Bu  şiddətli  istilik  quyuya  heç  bir  insan  övladının  enə  bilməməsi  üçün  divləri  idarə  edən  qanadlı  məxluqlar  tərəfindən  qurulmuş  müdafiə  vasitəsidir. Amma  quyunun  yuxarısını, işıqlı  dünyanı  “göylərlə”, quyunun  aşağısını  “Tartar”la   əvəz  edən  yunanlar  quyunun  ortasına --- bu  dözülməz  istilik  zonasına  da “ad”, “cəhənnəm”  demişlər.

“Kitabi  Dədə  Qorqud”  dastanındakı  Təpəgöz  əhvalatından  fərqli  olaraq  həm  bu  nağılda, həm  də  “Təpəgözün  nağılı”nda   quyuya  enmək  məsələsi  vardır. ”Təpəgözün  nağılı”nda  İskəndər  də  Məlikməmməd  kimi  dərin  quyudan  işıqlı  dünyaya  çıxmaq  üçün  iri qanadlı  Zümrüd  deyilən  / Simurğ, Leylək  də  deyilir /  əcaib  quşun  köməyindən  istifadə  etməli  olur. / Onun  canlı  bir  quş  olmasına  böyük  şübhəm  var. İri  qanadlarından  zəncirlə  bağlanmış, qüvvətli  nəzarətçisi  olan  bu  varlıq  nəsə  raketi, təyyarəni  xatırladır. Motorunun  çalışması  üçün  lazım  olan  yanacaq  qədim  insanların  təsəvvüründə  canlı  məxluqun  qəbul  etdiyi  qida  vasitələri  olan  ət  və  su  kimi  qalmışdır. Amma  bu, əjdahalar  kimi  ağzından  od  püskürmür. Uçarkən  nə  yeri-göyü  bürüyən  dumanından, nə  də  tufana  bənzəyən gurultusundan  danışılmır. Yəni  bu, daha  yüksək  texnologiyaya   malik  aləmlərin  qurğusudur, səssiz  uçur... Əjdaha  dedim, yadıma  bir  şey  düşdü. Çinlilər  ta  qədimlərdən  əjdahanı  sitayiş  obyektlərinə  çevirmişlər. Öz  qədim  imperatorlar  nəslini  də  göylərdən  gələn  müqəddəslərdən hesab  edirdilər, onlara  tanrılar  kimi  səcdə  edirdilər. Orta  Asiya  türkləri  qədim  zamanlarda  onlarla  aramsız  dava  etmişlər. Türklərin  arasıkəsilməz  hücumlarından  qorunmaq  üçün  , nəhayət, özlərinə  böyük  Çin  səddi  tikmişlər. Demirəm  imperatorları da, əcdadları  da  uzaq  minilliklərdə  “əjdahalarla”  yad  aləmlərdən  gəlib  Yer  kürəsində  qalanlardandır. Amma...vallah  nə  deyim... desəm  öldürərlər, deməsəm  ölləm... Sizə  elə  gəlmirmi  ki, onlar  Böyük  Çin  səddi  ilə  özlərini  yalnız  türklərdən  deyil, bütün  bəşəriyyətdən  ayrı  bir  varlıqlar halına  salmışlar? Sizi  bilmirəm, amma  mənə  elə  gəlir. Bir  baxın, boyları  da  bapbalaca, cin kimi  şeylərdi. İlkin  çağların  insanları  Oğuz   dədələrimiz  hündür, canlı-cüssəli  adamlar  olmuşlar, qəbirləri  açıldığında  skeletlərinə  görə  boylarının  2,5 – 3 metr  olduğu  bəlli  olmuşdur. Başları  qurşaqlarına  zorla  çatan  bu  varlıqları  görüb , təbii   ki, heyrətlənmişlər. İki  Oğuz  igidi   quyruğu  az  qala  yerə  dəyən  toğlunu  bir  oturumda   rahatca  aşırırmış, bunların  yeməkləri  isə  ya  özləri  kimi  balaca-balaca  düyülər, ya  da  sitayiş  etdikləri  əjdahalar  misalı  uzun-uzun  ilanlar. Ona  görə  də  harada  görsələr  şapalaqlamışlar  ki, bizim  ellərdən  uzaq  durun, nəslimiz  cırlaşa  bilər.. ”Çin”  sözü  də  “cin”  sözü  ilə  səsləşir. Tarixləri  boyunca  da  Allah  kəlamından, peyğəmbər  sevgisindən  uzaq  olmuşlar. Kommunizm  də  inancları  kimi  Allahsız  ideologiya  olduğu  üçün  ondan  dördəlli  yapışmışlar... Yaponların  da  öz  imperator  nəsillərini  göylərdən   gəlmələr  hesab  etmələrini, onlara  Tanrılar  kimi  səcdə  etmələrini   əcdadlarının  çinlilərə  bağlılığında   axtarmaq lazımdır. Onların   əcdadları   hələ  Çin  səddi   tikilməzdən   əvvəllərdən   türklərin  hücumlarından  bezib  sakit  yerlərdə, yeni   torpaqlarda  yaşamaq  arzusu  ilə  o  adalara  köç  edən  çinlilərdir .Vahid yapon  millətinin  təməlini  çinlilərdən   törəyənlərin  oluşdurduğunu  öz  tarixçiləri  deyirlər.Yəni  Yaponiya  Uzaq  Şərqin   Kanadası  kimi  bir  şeydir.Və  bu  gün  elmi-texniki  tərəqqinin  önündə  gedən, texnologiyanın  sirrlərinə  başqa  xalqlardan  ən  çox  bələd   olan  bir xalqdır. Bəlkə  qanlarındakı  “cin  yaddaşı”dır  onları  texnologiyaya   bu  qədər  yaxın  edən?  Kimbilir... Hərhalda  Rozuelldə  qəzaya  uğrayan  yadplanetlilərin  kosmik  gəmisindən  də  onların   heroqliflərinə  bənzər  yazılar  tapılmışdı./.   

Qədim  yunanlar  tatar-türk  millətinin   bu  iki  nağılının   birindəki   canlı  Təpəgözü  obiri   nağılındakı   təkgözlü   üç  cansız   nəhənglə  birləşdirib  dini-fəlsəfi  təfəkkürlərinin  xəmirini   bu  maya  ilə  yoğurmuşlar. Və   bu  dini-fəlsəfi  təfəkürlərini  öz  fantaziyaları  ilə  böyük  məharətlə   zənginləşdirərək   qədim  Avropanın   ən   mədəni   xalqı   səviyyəsinə  yüksəlmiş, digər  Avropa    barbarlarının  da  əllərindən  tutaraq  onları  da  yarımvəhşilik  bataqlığından   çəkib  çıxara  bilmişlər. Bəli. Saysız   nağıllarımızdan  cəmisi  ikisi... Yatsınlar  deyə   uşaqları  qorxutmaq   üçün    nənələrimizin  özlərindən  uydurduqları  hesab  etdiyimiz, boş  bir  fantaziya  deyib  keçdiyimiz  nağıllarımızdan  ikisi... Bizdən   uzaqlarda  yaşayan  başqa-başqa   xalqları  yarımvəhşi  həyat   tərzindən  qurtarıb  adamlar  cərgəsinə  çıxaran nağıllarımızdan  cəmisi  ikisi...