telejurnalist
Elçilik
Ana qızına deyir:
- Qızım, sənə bir şad xəbər demək istəyirəm.
- Nə şad xəbərdir o elə?
- Qızım, şükür ki, sənin də bəxtin açıldı. Bir azdan elçilərin gələcək. Mən oğlan adamlarını yaxşı tanıyıram. Çox əşyapərəst adamlardır. Buna görə də özümüzü onlara çox zəngin göstərməliyik.
- Necə, ay ana, nəyimiz var göz qabağındadır.
- Sən bilməzsən, qızım, bunun yolu var.
- Yolu var? Heç nə başa düşə bilmirəm.
- Bəli, var. Qulaq as, elçilər gələndə sənə nə desəm gətir ...
- Ana, mən otağa gəlməyəcəyəm, elə şey olar, ayıbdır.
- Nə danışırsan, qızım, indi nə zamandır elçilərdən utanasan. Qızlar var elçilərin başında otururlar, şərt kəsirlər, yadında deyil, Bilqeyisin qızı? Elçilərdən birinin saçını yolmuşdu.
- Aaa...
- Yox, yox. Biz elə çeylərdən uzağıq. Ancaq özümüzü tox göstərməliyik.
- Heç nə başa düşmədim.
- Ay qızım, aman verirsən ki, başa salım?..
- Yaxşı, yaxşı, əsəbiləşmə, de.
- Bax, yadında saxla. Elçilər gələndə sən də gəl, salamlaş, sonra qulağın məndə olsun. Nəyi desəm gətir, kimi desəm çağır, bircə kəlmə ilə xəbər al: “hansını?”. Başa düşdün?
- Başa düşdüm.
- Əlavə bir kəlmə belə danışma, özünü başadüşən və ağır göstər.
- Bildim. Nə desən “hansını?” soruşub gedəcəyəm.
Elçilər gəlirlər. Ana elçiləri qarşılayır, otağa dəvət edir.
- Qızım, xalçanı gətir əziz qonaqlarımızın ayağının altına sər.
- Hansını?
- Hansını xətrin istəyir.
- Çay dəmlə, o biri otaqdan samovarı götür ...
- Hansını?
- Qonaqlarımız çoxdur, lap böyüyünü. Qızım, yadımdan çıxmışdı az qala, telefonla qohumları da çağır gəlsinlər.
- Hansını?
- Hamısını, hansını tapa bilsən, maşallah, qohum-əqrəbadan boluq.
Ana elçilərə müraciətlə:
- Etiraz etməsəniz, ərimi də çağıraram, necə olsa, atadır, gözünün ağı-qarasının taleyi həll olunur, bəlkə bir sözü oldu.
- Hə, olar, buyursun.
- Qızım, ərimi də çağır gəlsin.
- Hansını?
Anama çox oxşayırdı deyə ...
- Ay qurumuş, sənə baxanda lap ağlamağım gəlir.
- Özünə gül, bala! Nə dərdin var get onun üçün ağla, mənə niyə canın yanır?
- Eh, yenə başladın? Nə dedim ki, acığın tutdu?
- Onda de görüm, niyə mənə baxanda ağlamağın tutur?
- Belə saç-saqqalın az qala ağarıb, sən də qocalıb getdin.
- Noolsun, təbiətin qanunudur, bir gün bu dünyaya gələn bir gün də gedəcək.
- Orası elədir, ancaq sən bir az nakam gedəcəksən ... evlənmədin deyə ...
- Hə!!! Bunu bayaqdan de də! Bir də ki, hələ vaxta var, evlənərəm, darıxma!
- Nə vaxt, ay qoca? Sənin toyunda bir sındırmaq istəyirəm!
- Bəsdir, bəsdir, sağlıq olsun, toyumda oynayarsan. Ayın 24-ü toyumdur.
- Nə yaxşı! Deməli bir həftədən sonra?
- Dedim ki, ayın 24-də. Amma hansı ayın, hansı ilin məlum deyil. Çünki evlənməməyimin bir səbəbi var.
- Nədir o elə?
- Heç kimə deməzsən ki?
- Bunu bir sən, bir mən biləcəyik.
- İndiyə kimi nə qədər gəşəng, ağıllı qız tapdımsa? anam bəyənmədi, hərəsinə bir qulp qoydu.
- Bəs o günki qız sizə gəlmişdi ha? Anan da deyəsən ...
- Hə, yaddaşın möhkəmmiş! O durnagözlünü deyirsən, eləmi?
- Bəli, bəli.
- O durnagözlünü lap gözündən vurmuşdum. Anam çox bəyənmişdi. Onu həmişə özünə oxşadırdı. Deyirdi ki, xasiyyəti də, baxışı-duruşu da lap özüdür.
- Təbrik edirəm, axır ki ...
- O da baş tutmadı.
- Niyə?
- Xasiyyət, oturuş-duruş cəhətdən anama oxşadığı üçün bu dəfə də atam razı olmadı...
