İkinci ali təhsilimdən imtina edəndən sonra ailə və qohumlar, bəzən dost-tanışlar belə, məni bezdirəcək qədər məsləhətlər, tövsiyələr verməyə başladılar. Hamısı da şablon: diplom belə gəldi, ali təhsilin vacibliyi elə getdi. Ay nə bilim hansı cəfəngiyyatlar!?
Mən də bu zəhlə tökən söz yığınlarına bir cavab vermək istədim. Yay mövsümündə İncəsənət Universitetinə bərpa olunmaq üçün müraciət etdim. Heç əziyyətə salmadan, bir ərizə ilə bərpa etdilər məni - Teatr Kino Aktyorluğu, 2-ci kurs, qiyabi və ödənişli təhsilə.
Hər dəfə bu ödənişli sözünü görəndə təpəmdən tüstü çıxır. Siz təsəvvür edin: hansısa teatrda işləyib uzağı 200 manat maaş almaq üçün, Yasamalın alçaq təpəsinin ətəklərində yerləşən adi bir məhəllə çayxanasının sənə verəcəyi möhürlü sənəd üçün ildə 2000 manat pul köçürüb güya ali təhsil almalısan. Bu edir 4 ilə 8000 manat.
Əslində bu 8000 manat sənətə fəda olsun. Sənətin qarşısında heçnədir milyonlar belə. Amma əsl sənətin! Daha bu universitetdən çox məhəlllə çayxanasına oxşayan, bəzi tələbələri müəllimlərindən daha istedadlı və bilikli olan, yaradıcılıq proseslərindən başqa hər şeyə məkan olan sözdə təhsil binasına fəda etmək olmaz o məbləği. O pulla sadə bir restoran-kafe açıb bu ölkənin nəinki aktyor və rejissorlarından, bütün ziyalı, təhsilli, bilikli, bacarıqlı adamlarından daha çox pul qazanmaq olar!
İncəsənət Universiteti içində sənət eşqi olan gənclərin hamısını məhv elədi, qanadlarını qırdı, onları zirvəyə qaldırmaqdansa, bir uçurumdan aşağı atdı. İndi məni də ora bərpa ediblər. Gözləyirlər ki, dərslərə gedib, bir də ki, illik təhsil haqqını ödəyim. Ay gəldim a! Ay ödədim a!
Bundan sonra ancaq yuxuda görə bilərsiz ki, mən universitetin qapısından ödənişli təhsil üçün tələbə olaraq girmişəm. Hələ birinci kursda oxuyanda o universitetin ödənişsiz təhsil alan tələbələrinə sözün əsl mənasında dərs demişəm mən. Sözümü əsla eqoistlik, yekəxanalıq kimi qəbul etməyin. Saxta təvazökarlığın özü elə eqoistlikdir. Həqiqəti demək gərək. Bu həqiqətin çoxlu şahidləri də var.
Mən qabiliyyət imtahanında rüşvət vermədim deyə ödənişli təhsilə saldılar. Sonra mən xam vaxtlarımda iki min manat pul ödədim o məhəllə çayxanasına. Sonra da gördüm ki, nəinki ödənişsiz oxuyan tələbələri, heç bəzi müəllimləri də oturduğu kürsüyə layiq deyil. Hiss etdim ki, mən həm özümə, həm də özüm kimilərin hamısına böyük haqsızlıq etmişəm. Ona görə də imtina etdim.
Bu il bərpa olunmağım isə sizinlə etdiyim kiçik bir zarafat idi. İndi o jurnala qayiblərimi yazın, sonra da məni qovun ordan! Elə qovun ki, bir də heç kəs məndən bərpa olunmağımı istəməsin. Birdən ağlım çaşsa, özüm bərpa olunmaq istəsəm, o da mümkün olmasın. Ümumiyyətlə bu ölkənin bütün təhsil ocaqlarında mənə qadağa qoyun. Heç beş metrə yaxınlığından da keçə bilməyim. Çünki mən sözün əsl mənasında sizin təhsil sisteminizə, sizin rüşvətxor xislətinizə, ümumiyyətlə sizin mövcudiyyətinizə nifrət edirəm! Məni o hala saldınız ki, indi itərəcək heç nəyim yoxdur. Bütün olanımı da sizin o miskin binanızda itirdim.
