“Olur , olur, belə işlər də olur” silsiləsindən
Yaşıltəpə Ərazi İdarəsinin kollektivi son günlər zəlzələninmi, sunamininmi doğurduğu vəziyyətdən də ağır günlərini yaşayırdı. Paytaxdan gələn çox nüfuzlu bir komissiya idarənin bütün sənədlərini ələk-vələk edir, iclas protokollarını, məruzə və hesabatları bir-birinə qatır, sanki qum topaları içində qızıl zərrəcikləri axtarırdı. Görünür Həsən Hüseynovla vidalaşmaq qərarı yuxarıdan verilmişdi və idarədə rəisdən qapıçıyadək bu mətləbi aydınca duymuşdular. Odur ki, hamı komissiya üzvlərinin tapşırıqlarına quzu kimi əməl edir, hansı sənədi istəyirdilərsə dərhal hazırlayıb əlbəəl komissiya sədrinə təhvil verirdilər.Bircə nəfərdən başqa hər kəs bu fırtınadan salamat çıxmaq üçün nəyə desən hazır idi. O insan da, konkret desək Əliqulu müəllim uzun illər Həsən Hüseynovla demək olar ki, küsülü idilər, kəlmə kəsmirdilər, amma iclaslarda, ictimai tədbirlərdə camaat ayağından danışır, hal-əhval tuturdular – bax həmin bu adam komissiyanın tələblərinə məhəl qoymur, öz gündəlik işi ilə məşğul olurdu. Komissiya sədri dəfələrlə şöbə müdiri vəzifəsində işləyən Əliqulu müəllimlə təkbətək görüşmüş, açıqca tələb etmişdi ki, rəisin əleyhinə bir tutarlı təqdimat da yazsın. Sözarası onu da qandırmışdı ki, hər şey yaxşı olacaq, komissiya işini qurtarıb Bakıya qayıdandan sonra rəisin yerinə yeni adam üçün çox da uzağa getməyəcəklər. Əliqulu müəllim hazırca kadrdır və komissiya sədri yuxarı təşkilata heç kimin yox, elə bu kişinin təqdimatını verəcək.
Əliqulu müəllim komissiya sədrinin təkid və təkliflərini qulaqardına vurur, başını aşağı salıb üzərinə düşən məsuliyyətli vəzifəni yerinə yetirirdi. Bir gün ona məlum oldu ki, qadınlara üz vurmayıblar, görünür ərlərindən, qardaşlarından çəkiniblər, amma idarədəki on beş kişinin on dördündən artıq Həsən Hüseynovun əleyhinə izahat alıblar. Hamısına söz-söz, cümlə-cümlə yazdırıblar ki, bəs bu adam əjdaha kimi bir şey imiş, basıb idarəni yeyib, əməkdaşları da qul kimi işlədib, heç maaşlarını da vaxtlı-vaxtında verməyib. Bir sözlə, at kimi durublar rəisin üzünə. Həsən müəllim də nə desin, ürəyində neçə illər çörək kəsdiyi, inandığı insanların bu cür dönüklüyünə peşimançılıq hissi keçirməkdən savayı nə edəysiydi ki...
Bəli, vaxt bitdi. Komissiya öz işini yekunlaşdırıb Bakıya qayıtmalı oldu. Həmin gün komissiya sədri Əbdül müəllim oturan otağın qapısı döyüldü. Gələn Əliqulu müəllim idi. O ədəb-ərkanla sədrin əlini sıxıb ona bağlı bir zərf uzatdı. Dedi ki, mən çıxandan sonra məktubu açıb oxuyarsız. Sədri maraq götürmüşdü. Əliqulu müəllim otaqdan çıxar-çıxmaz zərfidəki ikicə cümləlik məktubu birnəfəsə oxudu: “Danos yazıb Həsən müəllimin evini yıxmaq istəyən on dörd “kişi”ni əvəzləyəcək kadrlar tapa bilsəniz rəis olmağa hazıram. Axşam isə Sizi Yaşıltəpənin səfalı guşələrindən olan “Axar-baxar” da şam yeməyinə dəvət edirəm. Başıbəlalı rəisimizin vida məclisini sizsiz keçirmək istəməzdim”
