Firuz Mustafa
Bilmirəm yerinə düşən mövzudur, ya yox?
Demək olar ki, indiyəcən sünnət toylarında iştirak etməmişəm. (1-2 dəfə istisna olunmaqla, bunun da əsaslı səbəbi olub). Bundan sonra da belə bir fikrim yoxdur. İnana bilərsiz, özümün, bacı-qardaşlarımın, ən yaxın-doğma adamların övladlarının, hətta öz övladımın da “kiçik toyunda” olmamışam.
Yox, sünnətin əleyhinə deyiləm. Sadəcə olaraq, onlarla-yüzlərlə adamı iş-gücdən edib təntənəli məclis keçirməyin mənasını anlamaqda çətinlik çəkirəm.
Sünnət toyunda iştirak etmədiyim üçün çox dost-tanışlar məndən incik düşüb. Mən onların bu hərəkətini, yumşaq desəm, yüngüllük hesab edirəm.
Bir müddət əvvəl bir tanışım məni görüb ürəkdən təəssüfləndi:
- Müəllim, bu günlərdə sizi uşağın kiçik toyuna çağırmaq istəyirdim. Telefonunuzu tapa bilmədim. Heç bilirsiz hansı müğənniləri dəvət etmişdim?..
Özümü zorla ələ alıb dedim:
-Yaxşı ki, dəvət etməmisiz. Mən sünnət toylarına getmirəm. İnşallah, gələcəkdə uğaşının böyük toyunda iştirak edərəm.
Deyəsən, adam incidi...
Görəsən, kim haqlıdır?
Doğrudanmı bu vur-çatlasına, dəm-dəstgaha, nəriltiyə-gurultuya belə ehtiyac var?
Sünnət edirsən et. Dediyim kimi, heç kəs bunun əleyhinə ola bilməz. Beş-on dost-tanışını da başına toplayıb hadisəni “qeyd et”. Ta bu qədər adamı iş-gücdən etməyə nə hacət?
Övladın sünnətindən çox, başına, idraklına, intellektinə maya qoymaq daha sərfəli deyilmi?
Deyir: “uşağı müsəlman etmək istəyirəm”... Azdan-çoxdan nə edirsən et, amma daha çox adam etməyə çalış...
Sözardı. Mətbuatda yazılanlara inansaq, öz itlərinə “böyük”, hətta “kiçik toy” edən qudurğanlar da peyda olub.
