Hidayət Elvüsal
Hə, olur, olur! Arabir yığışırlar, başlayırlar qeybətə. Elə o gün “toy toğlusu” kimi tanınan müğənni dedi:
- Eşitdiyimə görə Elza Seyidcahana düz bir il cəza veriblər.
- Yox, aa!
- Özü də çox ağır bir cəza! Düz altı ay müddətinə kitab oxumaq cəzasına məhkum edilib.
- Bəs qalan altı ayı?
- Altı ay da konservatoriyanın hazırlıq kursunda oxuyacaq.
- Dəhşət!
- Amma heç vecinə də almayıb. Deyib ki, ha-ha-ha mən professional bəstəkaram. Ha-ha-ha-ha həm də müğənniyəm. Ha-ha-ha-ha-ha, hələ desən ekstra vaqant bir xanımam. Təkcə priçoskam bütün şou-biznesə dəyər.
Sonra başqa biri deyib:
- Aaz o özünü soltan kimi, şahzadə kimi aparan var haa, sevgilisini təzələyib.
- Bəs deyirdi o oğlandan ayrılmaz?
- Ayrılıb də! Deyir köhnə yaram, təzə sevgilim olmasa ürəkdən oxuya bilmirəm.
Aygün Kazımova qəhqəhə çəkib:
- Boş şeydi! Görün mən neçəsini dəyişmişəm. Bütün kişilər eyni cürdü. Yəni rus demişkən - vse mujşini na odno litso!
- Aygün, baxma də, Namiq Qaraçuxurlu olmasaydı, o zaman gündəmdə qalmazdın. Sənin hansı kişidən nə vaxt, niyə, necə, nə məqsədlə istifadə etməkdə heyrətamiz bacarığın var.
- O düzdü. Yəni sənətini kiməsə deyil, kimlərisə sənətinə qurban versən, sənə diva deyərlər.
Rüfət Axundov ah çəkdi:
- Ehh, gidi dünya!
- Sənə noulub?
- O qədər arzularım var ki…
- Məsələn!
- Məsələn, istəyirəm ki, Faiq Ağayev kimi populyar, Akif İslamzadə kimi istedadlı olum.
- Həm də bir balaca səsin olsun, - deyə kimsə sataşdı.
- Kamran Həsənlinin səsi var bəyəm? Oxuyur ki…
- Oxumur! Deklamasiya deyir. O da sənin kimi - mahnını oxumur, danışır.
…Söhbət uzandıqca uzanır:
- Təzə xalq mahnısı eşitmişəm. Daha doğrusu ötən illərdən qalıb. Zümzümə eləyim?
- Eləmə!
- Niyə?
- Zöhrə Abdullayeva yenə başlayacaq ki, bu mahnı kirvəmizin bibisinə yazılıb. Görmürsən, əlinə mikrofon düşən kimi başlayır ki, bu mahnı xalama, o mahnı bibimə, o birisi də dayım arvadının anasına yazılıb. Bu mahnını eşitsə, lentə aldırıb deyəcək ki, məndən savayı heç kəs bilmirdi. Çünki, bu, elə özümə yazılıb.
- Aaz, o kişi var haa, oxuyanda ağlayan, ağlayanda oxuyan. Rusiyadakı bütün sünnət toyları ona baxır. Sonra da utanmaz-utanmaz çıxıb televizorda deyir ki, Permdə, İrkutskda, nə bilim harda qastrol səfərində idim. Bu boyda şeyin dalınca gedib, o boyda yalan danışır.
Danışırlar, danışarlar, qeybət eləyirlər, eləyirlər… və toyda necə oxuyurlarsa, ekranda da elə oxuyurlar. Yəni bunların ucbatından toyxana ilə TV-nin zərrəcə fərqi qalmayıb. Özü də nə oxuyurlar…
O zəhləmgetmiş qonşular isə bizim mahnılarımızı götürüb bütün dünyanı gəzirlər. Qastrol səfərlərinə baxırsan, dişin bağırsağını kəsir.
Amma bunlar, bu qədər sərvətin qoynunda… toydan, sünnətdən o yana gedə bilmirlər.
Gedə bilənlərin də yolunu kəsirlər. Buna görə də işləri-gücləri qeybət, qeybət, qeybət…
Sənət olmayan yerdə, yəqin elə qeybət olarmış…
Bəlkə elə bu səbəbdəndir ki, Teymur Əmrahın əlinə mikrofon düşən kimi ağlayır, sızlayır, inləyir, hələ bəzən ağı da deyir:
Xoruzun banı gəldi,
Həftədə 10-u gəldi.
Ağla, gözlərim, ağla,
Sənətin sonu gəldi…
