Hidayət Elvüsal
Üz-üzə gələndə salamlaşmaq, hal-əhval tutmaq yaxşı şeydir. Mehribançılıq yaradır, sevgi oyadır, məhəbbət düzəldir.
Amma bu hal-əhval tutmağın da bir həddi-hüdudu, necə deyərlər, mənası, reqlamenti lazımdır. Bir də görürsən tələsdiyin məqamda Məmmədəli çıxır qabağına. Gülümsünüb əl uzadır:
- Necəsən?
- Yaxşıyam, çox sağ ol, sən necəsən?
- Pis deyiləm. Uşaqlar necədir?
- Yaxşıdılar. İşin-gücün?
- Yaxşıdı. Səninki?
- Pis getmir. Ev-eşik?
- Babatdı…
- Maaşın, dolanacağın…
- Yaxşıdı.
- Ayaqqabın sancılanıb eləmir ki?
- Yox, sancılanmır. Corabım apendisit olmuşdu. İndi salamatlıqdı.
- Siz tərəflərdə havalar?
- Günəşlidi…
- Mal-qoyun?
- Tətil eləyiblər. Nə süd verirlər, nə ət, nə də yun…
- Toyuq-cücə…
- Su içib Allaha baxa-baxa yumurtlamağın yeni metodlarını hazırlayırlar…
- Balaca böyüyür?
- Yox, böyüyə bilmir, balacalanır.
- Elə əvvəlki arvadla yaşayırsan…
- Hə…
- Can-can. Sənin işin ağırdı. Mən üçüncü dəfə evlənmişəm. Bilirsən necə oldu? Qulaq as…
Başlayır də. Bir azdan huşunu itirirsən. Özünə gəlib gözünü açanda görürsən ki, dişlərini ağardır.
- Dedim sən öl səni alacağam…
