“Qarabağdan söz düşəndə beynəlxalq təşkilatlar qulaqlarına pambıq tıxayır, Onlar hətta “Qarabağ problemi” ifadəsini eşidəndə qəzəblənirlər”. Bu fikrləri mediaya açıqlamasında AvroNest Parlament Assableyasının vitse-prezidenti, deputat Elxan Süleymanov səsləndirib. Millət vəkilinin sözlərində həqiqət var. Konfliktin bu qədər dərinləşməsi və həqiqətlərin yetərincə eşidilməməsi bir sıra amillərlə bağlıdır.
İlk öncə ondan başlayaq ki, dünyada dini qütbləşmə xeyli dərinləşib. Açıq etiraf etmək lazımdır xristian tərəfkeşliyi və bəzi hegemon dövlətlərin maraqları bu münaqişənin uzanmasının səbəblərindən biridir. Dünyada baş verən hadisələrə diqqətlə fikir verəndə hiss olunur ki, bir çox münaqişələr vahid mərkəzdən peşəkarcasına idarə olunur.
Böyük dövlətlərin rəhbərləri, siyasi dairələr məgər bilmir ki, Qarabağ münaqişəsində təcavüzkar kimdir, təcavüzə məruz qalan kimdir? Onlar bunu çox yaxşı dərk edirlər. Həmin qüvvələrin hər birinin bu münaqişədə öz maraqları var və məqamı gələndə maksimum dərəcədə bundan yararlanırlar.
Təbii ki, burada digər səbəblərdə var. Bütün dünya bizimlə düşmən deyil ki, Qarabağ həqiqətini qəbul etməsin. Axı dünya ictimaiyyəti dedikdə yanız dövlət rəhbərləri, siyasi dairələr, erməni lobbisinn təsiri altında olan bəzi qüvvələr nəzərdə tutulmamalıdır. Geniş ictimaiyyətlə işin təşkilinə önəm verilməlidir.
Deməli, burada probleminin bir hissəsini təbliğat işində buraxılan səhvlərdə axtarmaq lazımdır. Artıq dünyada ənənəvi təbliğatın dili, metodologiyası sürətlə dəyişir. Heç şübhəsiz ki, innovativ metodoligiyalar üzərində düşünmək lazımdır. Bu vaxta qədər aparılan təbliğat işlərinin ciddi təhlilinə ehtiyac var.
Müəyyən etmək lazımdır ki, bu səhvlər nədə buraxılıb. O da etiraf olunmalıdır Qarabağ münaqişəsi haqqında son illər xeyli sanbalı kitablar hazırlanıb, xarici dillərə tərcümə olunub, sənədli filmlər çəkilib. Görülən bu işlər müsbət addımdır. Bütün bunlarla bərabər araşdıranda keyfiyyətsiz kitablara, qeyri peşəkar təbliğat işinə rast gəlmək mümkündür. Virtual məkanda Qarabağın təbliğatı barəsində xeyli danışılıb, yazılıb. Buradakı problemləri təkrar sadalamağa ehtiyac yoxdur.
Ancaq təbliğat üçün çox önəmli olan və hər zaman öz önəmini saxlayan kino filmlərlə bağlı bəzi məqamlara toxunmaq istərdim. “Pianoçu” filmi nümayiş olunanda mən hər dəfə bu ekran əsərinə məmuniyyətlə baxıram. Həmin filmdə peşəkarlıq, kino sənətinə xas olan bütün sənət növlərinin sintezi, bəşərilik, insan ağrıları və digər incə məqamlar çox ustalıqla əks olunub. Tamaşaçı sanki unudur hansı xalqın faciəsindən söhbət gedir.
Burada yəhudilərin faciəsi ümumi insanlıq dərdi kimi təqdim olunur. Bu filmdə dünyəvi kodlar var. Təəssüf ki, bizim müharibə yönümlü filmlərimizdə bu məqamaları görə bilmirik. Yalnız Vahid Mustafayevin çəkdiyi “Xoca” filmi istisnalıq təşkil edir. “Xoca” filmində həmin o beynəlxalq kodlar var və ona görə də geniş ictimaiyyət tərəfindən qəbul olundu.
Hətta mən yaxşı xatırlayıram Vahid Mustafayevin çəkdiyi “Xoca” filmi xaricdə nümayiş olunandan sonra cavan bir qız göz yaşlarını saxlaya bilməyib nakam sevgilılərin həyat hekayətinə görə ağlayırdı. Deməli, hədəf düzgün müəyyən edilmişdi. Təəssüf ki, Qarabağla bağlı çəkilən digər filmlərimiz haqqında belə ürəkdən danışmaq olmur. Çünki həmin filmlərin böyük əksəriyyəti daxili auditoriyaya hesablanıb. Məgər biz bilmirik Qarabağdakı proseslər, torpaqların işğalı necə baş verib?
Düzdür, müharibədən bəhs edən bu filmlərdə yaxşı, aktyor seçimi, verilən rolun öhdəsindən gəlmək bacarığı, digər tərtibat işləri var. Ancaq yazılan ssenarilər zəifdir. Bəlkə Azərbaycan kinosunun ən yaralı yeri zəif ssenarilərdir. Həm çəkilən seriallarda, həmdə digər filmlərdə baxırsan ki, aktyor öz rolunun öhdəsindən gəlmək üçün dəridən qabıqdan çıxır. Ancaq nə edəsən ki, belə zəif ssenarilər ortadadır. Belə filmlərlə beynəlxalq arenaya çıxmaq qəliz məsələdir. Mənə belə gəlir ki, əsas hədəf beynəlxalq ictimaiyyət olmalıdır.
Bütün bu məqamlara baxmayaraq biz peşəkar səviyyədə informasiya müharibəsini davam etdirməliyik. Təkrarçılıq olmasın, biz kampaniyaçılıqdan, unutqanlıqdan qurtulmalıyıq. Xocalı soyqırımı haqqında yalnız fevralın 26-da deyil, Şuşanın işğalı barəsində yalnız mayın 8-də deyil, hər zaman danışmalıyıq, dünyanın başa düşüb qəbul edəcəyi dildə hər kəsi məlumatlandırmalıyıq.
Yalnız müəyyən dövr üçün deyil, hər zaman erməni məsələsini araşdıran və ümumilikdə, ermənişünaslıqla məşğul olan beyin mərkəzlərinin formalaşdırılmasına ehtiyac var. Bu sahədə ixtisaslaşmış QHT-lərin, tədqiqatla məşğul olan jurnalistlərin tədqiqatları informasiya müharibəsində dünyanın Qarabağ həqiqətlərini daha yaxşı qəbul etməsinə yardımçı ola bilər.
