Hidayət Elvüsal
Yox, bu, siz deyən Bakıdakı həmin o məhəllə deyil. Oranı hər kəs tanıyır. Mən özgə məhəllədən danışıram. Burda da milyonçular yaşayır. Bunların da pulu var.
...Və nəvəsi deyəndə ki, gedirəm Almaniyada dişimi çəkdirməyə, nənəsinin qulağı az-maz eşitdi. Özünü atdı qonaq otağına:
- Bu hara gedir?
- Germaniyaya!
- Nə?! Otur oturduğun yerdə! Hitlerin yanında nə işin var? Baban hələ də ordan qayıtmayıb. İndi də səni gözləyək?
Nəvə barmağını şalvarının “cırıq” yerinə soxdu:
- Nənə, Hitler ölüb!
- Kimdən eşitdin?
- Sovet informasiya bürosundan. Özü də 1945-ci ildə.
- O, ölən köpəyoğlu deyil. Özünü bijdiyə qoyub.
Nəvə əlindəki telefonu qurdaladı:
- Bəs hara gedim, nənə?
Nənə kresloya oturdu:
- İntaliyaya!
- İtaliya da Mussolinin yeridi. O da faşistdi.
Xalası gözünü süzdürüb:
- Ə, İtaliya demir, Antalya demək istəyir. Eləmi, mama? O qəşəng yeri deyirsənmi?
- Aaz, o urus qızdarının çimişdikləri yeri deyirəm.
- Hə də Antalya!
Kişi duşdan çıxdı:
- Aaz, bu “fauri”di, nədi, gözəl şampundu.
Xala dik atıldı:
- Ə, onnan çimirdin?
- Noulub, aaz, ona? Çiyələk iyi verir.
Xala əlini dizinə vurdu:
- Evin tikilsin sənin! Ə, o şampunla qab yuyurlar e, qab!
- Nə qab, aaz?
Evin xanımı gəldi:
- Sənə görə fərqi yoxdu! Üstünə milçək dərmanı püskürdüb işə getmirdin? Bu da elə bir şeydi.
Kişi çaydan bir qurtum alıb, oğluna döndü:
- Ə, o “Mersedes”lərin “Jiquli” motoruynan olanı var?
Oğlan qulağındakı brilyant sırğanı sığalladı:
- Yox! Amma motosqlet matoruyla var, - deyə hirslə atasının görməmişliyinə deyindi.
- Hardadı?
- Nə?
- O motosqlet matoruyla olan “Mersedes”?
Oğlan bir anlıq dondu. Sonra ağır-ağır dilləndi:
- Hələlik birini düzəldiblər. Ona da Merkel minir.
- Merkel kimdi?
- Almaniyanın konsleri!
Nənə sanki yuxudan ayıldı:
- Ə, kiri! Demədim Germaniyadan danışma mənim yanımda! Baban oralarda itkin düşüb.
Kişi kövrəldi:
- Orda itkin düşməyib, mama!
- Bə harda düşüb?
- Sibirdə! Yüz dəfə demişəm sənə.
- Orda nə işi varmış?
- Müharibədən qaçıb. Gələndə də tutub göndəriblər Sibirə. Orda da…
İstədi desin ki, “evlənib”. Demədi. Anasının könlünü qırmadı. Bir dəfə ögey qardaş-bacısı ilə görüşmüşdü. Amma bunu gizlədirdi.
Nənə:
- Sibir uzaqdı? - deyə soruşdu.
Oğul telefonu qurcaladı:
- Yox, bizim kəndin yanındadı.
- Soğannı tərəfdə?
- Yox, nənə! Sarımsaqlı tərəfdə!
- Bizdə elə kənd yoxdu.
- Təzə salıblar!
Kişi oğluna göz ağartdı:
- Duraram ayağa, sənin o cırıq şalvarını boynuna qalstuk elərəm!
Xanım şokolatı dişləyib, ərinə tərəf döndü:
- Sabah toya çağırblar.
- Kim?
- Pəltək Həsən!
- Kimnən qohum olur?
- Oğru Hüsüylə!
- Beləə! Toyda kim oxuyacaq?
- Faiq!
- Hansı Faiq?
- Xalq artisti.
Kişi bir xeyli fikirləşib, dilləndi:
- Aaz, o Faiq, muğamat-zad oxuya bilir?
Oğlan gülümsündü:
- Yox! Amma “Yanıq Kərəmi”ni yandırır.
Kişi ağır-ağır başını tərpətdi:
- Yandırar, yandırar! Xalq artistidi, zarafat deyil. “Yanıq Kərəmi” də oxuyar, “Baş Sarıtel”i də, - deyib cibindəki dollarları xışıldatdı, - “Ala bula, boz keçi”ni də, hələ desən, “Ay pipiyi qan xoruz”u da oxuyar… Oxumasa, oxudaram!
(ardı olacaq)
