Firuz Mustafa


Ömür o qədər uzundur ki, qorxuram onun sonunu gözləməyə mənim ömrüm və səbrim çatmasın.

Tikanlı yolların hamısı məbədə sarı gedir.
Arzularının önündə həmişə qara çalarlı qırmızı işıq yanıb.

Sifətinin sayı bilinmir. Maskasını hər gün dəyişir. Əslində heç sifəti də yoxdur.

Müqəddəs kitablara and içə-içə bütün müqəddəslərə tüpürüb.

Üzünün qırışlarında min illərin küfrü gizlənib.

Həyatın həddindən artıq ciddi və sərt olması məndə həmişə gülüş doğurur.

Həsrətin və ayrılığın bütün rəngləri mənə tanışdır.

Qarşınıza həmişə böyük məqsədlər qoyun ki, heç olmazsa sonda kiçik arzulara çata biləsiz.

Onun fikirlərini yun çubuğu ilə çırpıb astarını üzünə çevirdilər.

Bir var imkanda gerçəklik axtarasan, bir də var ki, gerçəklikdə imkan. Təbii ki, birinci yolu güclülər seçir.

Gəlin etiraf edək ki, bir az pafoslu səslənsə də bizim hər birimiz özümüz üçün yox, məhz başqaları üçün yaşayırıq. Səhv düşüncədir? Elə isə belə bir suala cavab verməyə çalışın: əgər bizim hər birimiz bu dünyada tənha qalmış olsaydıq, yaşamaq istərdikmi? Təsəvvür edin ki, siz bu yer üzünün tək sahibisiz, ətrafda nə dostunuz var, nə də düşməniniz, o zaman belə bir aləmdə təkcə özünüz üçün necə yaşaya bilərdiniz?

Məni həyatda heç vaxt inanmadığım yad və yalançı adamlar aldada bilməyib. Məni həmişə həyatda ən çox inandığım yaxın və “düzgün” adamlar aldadıb.